13/17 februari

 13/14 februari
Donderdag mijn eerste dag bij het Life Skills project! Het was erg interessant en we waren vooral erg veel aan het plannen. Heel leuk vond ik het nog niet, maar dat gaat het vast wel worden. Nu zaten we vooral veel rondom de tafel over wat we gingen doen (Bij dit project leren we 4 jongeren bepaalde skills die ze in het dagelijks leven goed kunnen gebruiken). Zo gaan we komende weken reizen met het openbaar vervoer, koken, sporten, tuinieren en het hebben over communicatie,  veiligheid, geld sparen en hoe je computers gebruikt. We hebben ook een koffie gehaald met zijn allen waar ik een chocoladevis bij kreeg, wat blijkbaar typisch Nieuw Zeelands is. Dit is gewoon een chocolate-coated marshmallow, in de vorm van een vis. Dus nee, geen echte vis. 

Dit weekend het eerste kamp weggegaan met stage. We zijn naar Clarkes beach geweest, wat nog net in Auckland ligt, dus de roadtrip duurde maar 40 minuutjes. Eerst met Nicola richting het kamp gegaan om alles klaar te zetten en te beginnen met koken. Ook fijn gezwommen even, want we hadden genoeg tijd. Daarna kwamen alle jongeren, allemaal met een downsyndroom, en collega's. Heather, het meisje uit Alaska waar ik (denk ik?) eerder over heb geschreven, werkt blijkbaar ook bij recreate, dus dat was heel cool. In mijn Orchard project zijn er ook 2 jongens met het downsyndroom, die ik totaal niet kan verstaan. Ik dacht dus dat het een weekend vol met miscommunicatie en gedoe zou worden, maar dat viel opzich mee... Al moet ik zeggen dat ik ook gewoon vaak ja heb geknikt op vragen, zonder dat ik wist wat er me gevraagd werd. Niemand is vermist geraakt though, dus dat was een goed idee. 

In het begin toen alle jongeren kwamen wist ik vooral niet wat ik moest doen. Ik leep steeds een beetje rondjes en verplaatste wat spullen. Om vervolgens een rondje in een andere richting te lopen, ik voelde me dan ook echt extreem nuttig en op mijn gemak. We gingen daarna kennismakingsspelletjes doen, wat wel grappig was. Er waren ongeveer 20 jongeren, 10 begeleiders/vrijwilligers. Ik kreeg 2 buddies Abigail and Rachael (Ja, ik mag namen/foto's gewoon posten, doen ze hier niet moeilijk over...) Waar ik extra goed op moest letten. Na het voorstellen hebben we de regels doorgenomen. Daarna gegeten en een film gekeken. Toen gaan slapen. De volgende dag hebben we gekajakt, vlot gebouwd, brood gebakken bij een kampvuur en de flying kiwi gedaan. Waarbij je in een pak werd gehesen en je groep jou met hun lichaamsgewicht een boom in kon hijsen (Kijk maar foto's voor meer duidelijkheid, zodra ik ze heb upgeload, zodra ik internet heb.) Daarna een mexican party, en gegeten. 

De volgende dag nog wat teamspelletjes gedaan, en daarna prijzen uitgereikt. Ik heb dus voor 30 man publiekelijk gesproken HEUJ. Als je me een beetje goed kent, en dat doen de meeste van jullie wel, weten jullie dat ik dat absoluut niet leuk vind. Gewoon heel erg kut eigenlijk, maar geen gestotter en niet rood geworden dus dat was mooi. Alleen wat stukjes vergeten, maargoed, daar komt niemand ooit achter :D behalve jullie. 

Daarna alles opgeruimd, en met een collega en 8 jongeren terug naar het kantoor. Ik vind het vooral grappig hoe relaxt het is hier. Op de snelweg rij je maximaal 100, maar eigenlijk rijd iedereen 90 km/h. En snapchatten achter het stuur met 8 jongeren in de auto, is helemaal niet heel raar, heb ik gemerkt aan mijn collega. Toen terug naar huis gegaan.

Mijn avonturen beschrijf ik steeds abstracter en meer kortaf, excuses. Daarom bij deze mijn awesome mening over het weekend. Ik heb me zeer vermaakt, maar dit is iniedergeval niet het werk wat ik wil gaan doen later. Ik zat te vaak erbij zonder dat ik een idee had wat ik aan het doen was. Dat kan utieraard ook een beetje een cultuurshock zijn of gewoon het nieuw zijn... We zullen zien! Verder vind ik het wel tof hoe persoonlijk iedereen hier met elkaar omgaat. Ik lag bijvoorbeeld in een kamer met een collega, toen ze ineens zei: 'This weekend was so awesome Dagmar, you're great, thank you!' En dan lig ik daar twijfelend over hoe ik moet reageren. Er kwam een ongemakkelijke Thanks uit, terwijl ik natuurlijk veel beter enthousiast kon doen en cool kon reageren. Maar dat komt ook nog wel. Verder zijn selfies met 'cliënten' erg normaal, al heb ik hier zelf nog niet aan meegedaan, net als iedereen knuffelen. 
Trouwens! Onder het werk werd ik gebeld door een Nieuw Zeeland nummer, dus ik nam op. Blijkt dat mijn geweldige vliegtuig jongen die niet ophield met praten destijds, me bloemen wou geven... Nadat ik had gezegd dat ik dagmar heette en aan het werk was, vertelde ik dat hij toch een verkeerd nummer had. Ik ben benieuwd wat hij denkt, hij hing namelijk wel op. Misschien als ik thuis kom heb ik toch wel een ongewenste valentijn!